28

Umalis ako ng bahay matapos ang nakakagulat na news ni Mama.

“Ano nangyari sa yo?” tanong ni Robert.

“Wala,” sagot ko.

Si Robert ang isa sa mga barkada ko. Bading din.

“Kanina ka pa tahimik. Nag-away na naman kayo ni Bryan?” tanong niya.

“Hindi a,” sagot ko.

Si Bryan ang “kunwari” boyfriend ko. Kunwari, dahil di naman ako sure kung kami nga or kung talagang close lang kami sa isa’t-isa.

“E ano nga nangyayari sa yo?” tanong ulit ni Robert.

“Wala. Wala lang siguro akong ganang lumabas ngayon,” sagot ko.

“E bakit ka pa lumabas?” tanong niya.

“Kasi naka-oo na ako sa yo,” sagot ko.

“Nagtxt ka na lang sana na di na tayo lalabas,” sabi niya.

“Well, we’re here na. Saan na nga ba yung date mo?” tanong ko.

“Parating na raw,” sagot niya.

“Pagdating niya, alis na ako,” sabi ko.

“Uuwi ka na?” tanong niya.

“OO,” sagot ko.

At nang dumating na ang date ni Robert, na feeling ko ay mas bading pa sa kanya, umalis ako. Pero di ako dumiretso sa bahay. Tulad ng napapanood sa mga pelikula, naglakad ako. Di alam sa patungo. Walang direksyon.

Gulong-gulo ang isip ko. Ang tanda-tanda ko na para magkaproblema ng ganito. 28 years old na ako. 28 years na nag-akalang tunay na unica hija ng aking mga magulang. 28 years na nabuhay sa kasinungalingan.

Opo, 28 years old na ako. Ipinanganak ako noong December 17, 1978.